Berichten van het Blauwe Huis

In mijn kinderjaren las ik heel graag, niet gehinderd door wat voor analytische kijk dan ook op het betreffende boek. Als het maar boeiend of spannend was, dan was het voor mij een goed boek. Verder had ik een hekel aan veel plaatjes en koos ik ook voor het wat dikkere boek, dan had ik het niet zo snel uit.

Het literatuuronderwijs op het voortgezet onderwijs dwong me ook anders te kijken naar leesvoer. Het nam me mijn leesplezier niet af, maar nadat ik eindexamen had gedaan was dat toch weer snel uit het zicht verdwenen. Toch heb ik er wel iets van onthouden, zo blijkt nu ik Berichten van het Blauwe Huis van Hella Haasse aan het lezen ben uit de online bibliotheek. Het is namelijk een verhaal dat zo nu en dan verteld wordt vanuit een heel merkwaardig perspectief, dat ik nog niet eerder ben tegengekomen. De cursieve gedeelten worden namelijk verteld door het collectief van de buurt oftewel hoe denken de mensen die in de wijk wonen erover.

De schrijfstijl van Hella Haasse spreekt me altijd aan, maar ik denk dat ik me dit boek vooral zal blijven herinneren door de intrigerende vorm.