Moda

In het Centraal Museum in Utrecht is tot 2 maart 2025 de tentoonstelling Moda te zien. Moda is Marokkaanse spreektaal voor mode. Het leek op papier een interessant en dat was het ook werkelijk, toen we de tentoonstelling bezochten.

De diversiteit was groot, van haut couture tot deze bloemencreatie die gemaakt is door Utrechtse jongeren van het cultuurhuis BOKS.

Deze Amazigh Sedari jas is gemaakt in 2024 door Youssra Benaya. Ze deed tijdens een roadtrip door het Atlasgebergte inspiratie op voor een collectie gebaseerd op de Amazighvrouw.

Het maakproces van het traditionele borduurwerk was alleen op deze foto te zien. Ik heb geprobeerd van de foto weer een nieuwe foto te maken en het is zowaar gelukt.

Tot slot laat ik twee poefs zien, ontworpen door Sophia Tazi.

Ik vond het een verrassend grote tentoonstelling, waar zo'n 100 werken te zien zijn. Wat me aansprak, was dat de flinke Marokkaanse gemeenschap in Utrecht ook goed vertegenwoordigd was bij de bezoekers. Over de Amazighcultuur ben ik ook een stukje wijzer geworden, want ik wist er niet veel van.

Boerderij de Klomp

Vlakbij Utrecht op het randje van de gemeente Houten, staat de boerderij de Klomp. Het buitengebeuren bij deze boerderij wordt perfect onderhouden. We komen er regelmatig langs en eigenlijk is er steeds weer iets nieuws te zien.

Aan de openbare weg staat bijvoorbeeld dit bankje voor de vermoeide voorbijganger. Ik denk eerlijk gezegd dat ik het al eens eerder liet zien.

Het prachtig zonnige weer op deze novemberdag, heeft trouwens ook wel meegeholpen bij het maken van de foto's.

Waar ooit een wielrenner op de bunker te zien was ter ere van de passage van de Tour, is nu deze fietser aan de slootkant ingezet als windvaan. De fiets kan van richting veranderen en de wielen draaien op de wind.

Amelisweerd

En toen begon het allemaal weer opnieuw .... de dreiging van het kappen van bomen in Amelisweerd. Minister Madlener van de PVV wil het doorzetten en passeert daarbij de provincie Utrecht en de gemeente Utrecht. Als je in de buurt woont, dan weet je dat het eigenlijk de groene long is van Utrecht. Bovendien recreëert half Utrecht daar in het weekend. Ik vrees dat het niet zal helpen, maar plaats toch een oproep om de manifestatie op het Domplein op 16 november om 14.00 uur bij te wonen.

De wind in de wilgen

De wind in de wilgen of The wind in the willows is een klassieker onder de kinderboeken van Kenneth Grahame. Het is een boek uit de vroeg twintigste eeuw, namelijk uit 1908. Ik heb het als kind gelezen en wist nog wel dat het over Mol, Rat, Das en vooral Pad gaat. Veel meer echter niet. Recent hebben we het aan elkaar voorgelezen en ontdekt dat het voor ons boeiend was.

Het verhaal kabbelt aanvankelijk rustig voort met uitgebreide omschrijvingen. Dan wordt het doorweven met de avonturen van Pad, die zeer aards zijn. Die worden echter afgewisseld met een paar lyrische hoofdstukken met bijna mystieke ervaringen in de natuur. Dat maakt het juist voor een volwassene interessant. Ik kan me voorstellen dat sommige kinderen ook nog steeds geboeid zullen zijn. Het eind van het boek is trouwens wat teleurstellend, maar het is geheel terecht een beroemd boek.

Muzikaal filmpje (25)

Incidenteel zal ik deze serie muzikale filmpjes uit mijn lespraktijk hervatten, want eigenlijk heb ik nog het een en ander "op voorraad" dat ik graag deel. De kinderen op school beleven eind oktober al jaren veel plezier aan het muzikale spel dat hoort bij dit filmpje. Het is trouwens niet gemakkelijk. Er komt veel ritmische synchroniteit en samenwerking aan te pas en regelmatig rolt er een plastic bekertje over de vloer. Helemaal niet erg natuurlijk bij de hardplastic exemplaren van de Ikea of de Hema.

Pompoen

Eigenlijk heb ik helemaal niets met Halloween. Toch vond ik deze pompoen opmerkelijk. Terugkomend van mijn werk fietste ik er steeds langs, maar dan is het helemaal of bijna donker. En eerlijk gezegd denk ik dan vooral aan de warme maaltijd die me thuis wacht. Zaterdag kwamen we er overdag voorbij en zijn we toch even afgestapt om een paar foto's te nemen. Het is een reuzegroot exemplaar, dat kun je wel zien aan de flespompoen die door de deuropening gluurt. Naar schatting is de pompoen een meter breed (op het breedste punt) en 1 meter 20 hoog. Verder zijn er nog allerlei leuke details, zoals het armpje met de hand en de verlichting.

Bij nadere beschouwing bleek dat we nét op tijd waren, het verval trad al duidelijk in. Op de bodem stond een laagje vocht, waardoor een soort groene soep ontstond. Mooi gemaakt!

Ligfietsen

Afgelopen zondag fietsten we langs het Domplein in Utrecht. Eigenlijk waren we er al bijna voorbij, toen we iets opmerkelijks zagen. Wat was dat voor bijeenkomst?

Een aantal mensen -vooral oudere mannen- stonden rond een hele verzameling Velomobielen.

De meeste exemplaren waren uniek, zoals deze met muzieknootjes.

Het inwendige van het voertuig bleek ruimte te bieden aan een aantal persoonlijke spulletjes.

Deze heel speciale ligfiets is geschikt om een rolstoel te transporteren.

Eenmaal thuisgekomen heb ik natuurlijk even gezocht op internet. Het bleek om een toertocht te gaan ter ere van het 40-jarige bestaan van de ligfietsvereniging NVHPV: Nederlandse Vereniging Human Powered Vehicles. Ze maakten een geplande stop op het Domplein. Wel toevallig dat wij net op dat moment langskwamen.

Grote bonte specht

Dichtbij ons huis staat deze mooie boom. Het is er maar eentje en in de nabijheid zijn allerlei bouwactiviteiten. Menselijke bouwactiviteiten wel te verstaan, hoewel ...

Eerst zat er een gaai in de boom. Vervolgens kwam er een ekster langs die een eikeltje haalde uit een verstopplaats in de boom en er mee wegvloog. Had hij/zij die wel zelf daar opgeborgen? Binnen een klein half uur was de boom ook een rustplaats voor verschillende koolmezen en pimpelmezen. Er kwam ondertussen nog even een kauw langs.

Het meest opmerkelijke was echter het paartje grote bonte spechten. Aanhoudend getik vestigde de aandacht op hun aanwezigheid. In de vleermuizenkast waren al twee aanmerkelijke gaten ontstaan. De spechten deden een poging om de behuizing van de vleermuizen te kraken.

Tableau anniversaire

Behalve de mooie zelfgemaakte kaart van mijn nichtje, was er nog meer creatiefs op mijn verjaardag. Het zelfgemaakte driedimensionaal tafereel met het breiende 60-jarige poppetje, staat symbool voor de tuinstoelen die we in het voorjaar gaan uitzoeken. De foto op de achtergrond is weliswaar niet bij ons achter gemaakt, maar het lijkt heel erg op onze openslaande deuren naar de tuin. Het tableau staat natuurlijk te pronken in de huiskamer.

Hartelijk dank voor alle felicitaties!

Jarig

Afgelopen week ben ik 60 geworden en ontzettend in het zonnetje gezet met bloemen, appjes, kaarten, cadeaus en verjaardagsliedjes. De allermooiste kaart was natuurlijk een zelfgemaakte. Mijn nichtje stuurde deze geaquarreleerde felicitatiekaart. Leuk hè!

Zwammen

Gisteren was het even heel mooi weer. We waren juist op dat ogenblik zo gelukkig om in de PWN-duinen in Castricum te lopen. Onderweg zagen we deze grote zwam op een dode boomstam.

Er was geen sprake van een heksenkring. Op de grond dichtbij was wel een tweede soortgelijk exemplaar te ontdekken, zoals je kunt zien op deze foto.

Een eindje verder in het bos ontmoetten we nog een bijzonder exemplaar, dit keer op de stam van een levende boom. De experts zullen ongetwijfeld weten wat voor soort zwammen dit zijn, ik heb er gewoon van genoten of ze nu wel of niet frequent voorkomen.

Zwart op wit

Uit de boekenkast van mijn ouders kwam een oud verhalenboek genaamd "Zwart op wit". Als jonge onderwijzer las mijn vader het destijds voor, getuige zijn aantekeningen bij een aantal verhalen. Een haakje op de plek waar hij was gebleven en hier en daar een tekstaanpassing. In dat laatste herken ik mijn vader, die expliciete ideeën had over taalgebruik. Vaak trouwens terecht, het boek is soms wat slordig of gebruikt hele lastige woorden.

Het boek is verschenen in 1964. Wat direct opvalt is dat er veel langere zinnen gebruikt werden dan tegenwoordig gangbaar is. Het stelt hogere eisen aan de voorlezer en tegelijkertijd ook aan de luisteraar, die z'n aandacht er goed bij moet houden.

Dat wil niet zeggen dat het allemaal kwalitatief hoogstaande verhalen zijn. Om te beginnen lijken sommige vertelsels nogal op elkaar. Landen en volken worden op een manier weggezet die echt niet meer kan. Af en toe gebeurt er ook weinig in een verhaal. Het kabbelt maar een beetje door. De moraal ligt er tevens hier en daar te dik bovenop.

Wilkeshuis was een onderwijzer, die heel veel boeken heeft geschreven. Als kind koesterde ik zijn "Honderd eeuwen" en "Hoe het vroeger was". Ik ben benieuwd of die boeken wel een beetje de tand des tijds hebben doorstaan.

Terwijl ik de teksten van dit verhalenboek vandaag de dag echt niet zou aanraden, ben ik veel lyrischer over de illustraties van Jenny Dalenoord. Het exemplaar van "Zwart op wit" dat hier op tafel ligt, valt helemaal uit elkaar. Het is al vele malen gerepareerd, dat kun je wel zien. Toch aarzel ik om het weg te gooien, juist vanwege de afbeeldingen.

Mart van Schijndelhuis

Op Open Monumentendag kon je dit jaar voor de eerste keer het Mart van Schijndelhuis bezoeken. Er was dan ook veel belangstelling voor, dus je moest wel even in de rij staan.

Het woonhuis van deze architect ligt op een enigszins verborgen plein in het hart van Utrecht, namelijk op Achter St. Pieter. Het valt behoorlijk op aan de buitenkant, tussen de geheel andere bebouwing. Vandaar dat ik ook even de huizen aan de andere kant laat zien.

De binnenkant van het Mart van Schijndelhuis is de moeite waard, maar mocht niet gefotografeerd worden. Wel logisch ook, want het pand wordt gewoon bewoond. Een goede indruk van het interieur kun je hier krijgen. Licht, lucht en driehoekige vormen overheersen, terwijl het toch een ingebouwd huis is.

Mart van Schijndel bewoonde dit door hem ontworpen huis zelf. Hij is echter al in 1999 overleden, op 56-jarige leeftijd.

Voor wie niet zo bekend is met dit rustige hoekje van de Utrechtse binnenstad: hierboven kun je zien waarom het plein Achter St. Pieter heet. Mocht je het zoeken, dan is het goed om te weten dat het achter de Dom ligt en een zogeheten "cul de sac" is. Of om het in gewoon Nederlands te zeggen: het is doodlopend.

Vetplantje

Recent liet Corina van Handwerktuin zien, dat ze nog een paar plantjes had gehaakt naar eigen ontwerp. Haar patroon voor een gehaakte minicactus heb ik al een paar keer gebruikt, maar dit is de eerste keer dat ik een vetplantje heb gemaakt. Zo'n haakseltje vind ik een leuk klein cadeautje.

Museum Speelklok

Als rechtgeaarde Utrechter heb ik de nodige bezoekjes gebracht aan het museum Speelklok. Misschien wel een keer of tien, in ieder geval ook nog op de oude locatie in de straat Achter de Dom. Het heette toen trouwens nog "Van Speelklok tot Pierement". In een onbewaakt ogenblik gebruik ik die naam nog steeds, al is de naamswijziging al in 2010 doorgevoerd. Je begrijpt wel dat de reguliere rondleiding voor ons niet heel veel nieuws meer te bieden heeft.

Vorige week zaterdagmiddag was het behoorlijk druk, dus de rondleiding lieten we voor wat het was. Verder is er ook behoorlijk wat te zien, waaronder de Clay clock, die voor ons nieuw was. Hij staat er overigens al weer een behoorlijk aantal jaren, maar wij hadden 'm nog niet gezien.

Een andere voor ons nieuwe machinerie, is het hierbij afgebeelde kunstwerk van Charles Morgan. Je kunt het zowel van de binnenkant als van de buitenkant bewonderen.

Om het te zien bewegen, kun je deze video bekijken:

Van zijn overige werk krijg je een indruk via dit filmpje:

Cantaloupe

Een van onze buren at een heerlijke meloen en bewaarde de pitten, waarna hij ze ook werkelijk plantte. Een beetje laat, toch kwamen er stekjes van. Via de buurt-app werden die plantjes aangeboden, want het waren er een heleboel. Leuk natuurlijk, dus we hebben het geprobeerd in de tuin. Dat werd helemaal niks, het was immers een heel goed slakkenvoorjaar. In een nacht werden de meloenplantjes tot de grond toe opgepeuzeld. Ook bij de buurman (die van de stekjes) en bij een buurvrouw lukte het in de volle grond niet.

Niet voor één gat te vangen, probeerden we het opnieuw in grote potten op een buitentafeltje. De opzet om de slakken weg te houden, slaagde wonderwel. Al snel was er een ondersteunend rekje nodig bij de planten. Meloenplanten - dus ook deze cantaloupe - houden van warmte, buiten is het nu echt te koud. Een van de planten mocht dus naar de zolderverdieping. IJverig heb ik met een penseeltje de bevruchting bevorderd. Aanvankelijk waren er alleen mannelijke bloemen, maar kijk nu eens...

Er zijn in ieder geval drie minivruchtjes te zien, waar je de kenmerkende strepen ook al op kunt waarnemen.

Twee ATC's

Na alle blogjes over Hamburg, is er nu een klein stukje creatief nieuws. Rustigjes aan, heb ik het borduurwerk gedaan voor twee ATC-tjes naar eigen ontwerp. Ik heb er nog geen kaartjes van gemaakt, dat is ook nog wel een precies klusje. De derde is in de maak, daarvoor heb ik herfstkleuren gekozen.

Kwallen

Toen we een tijdje geleden op het strand waren, was het oostenwind. Oostenwind is kwallenwind, leerde ik als kind. Deze keer was het in ieder geval waar. Het hele strand lag bezaaid met kwallen en daar waren hele fraaie kompaskwallen bij.

Ik heb me er een beetje in verdiept op internet, want ik kende eigenlijk vooral oorkwallen, de meer blauwere haarkwallen en de grote zeepaddestoelen.

Of misschien moet je eigenlijk zeggen dat ik pas de laatste jaren echt goed naar kwallen kijk.

Iets anders dat onze aandacht trok, was deze paal in het strand met daarop een tekening van wier. Als je goed kijkt, dan zie je daar een bos in met diepte-effect. Of zie ik dat alleen maar?

Wat die paal op het strand deed, weet ik trouwens ook niet.

Altona

In Hamburg logeerde ik in het stadsdeel Altona. De laatste dag leek het me dan ook gepast om een bezoek te brengen aan het Altonaer Museum. Bovendien was het slechts een paar honderd meter lopen vanaf mijn studio.

Daar leerde ik al snel dat Altona tot 1938 een zelfstandige gemeente was. Tot in de negentiende eeuw waren ze zelfs deel van Sleeswijk-Holstein en dus verbonden met Denemarken. De gemeente Altona heeft dan ook een groots stadhuis nagelaten, zoals je bovenaan dit bericht kunt zien. Het stadswapen verbeeld een open poort, waarmee uitgedrukt wordt dat de Deense koning naar believen de vrijstad Altona kon binnenkomen en kon verlaten. Het was trouwens een stad die tolerant was voor niet-Lutherse gelovigen zoals Joden, katholieken, mennonieten en gereformeerden.

Het Altonaer Museum werd in 1863 geopend en het gebouw op zich is al een bezoekje waard. De ooievaar is een detail van een balustrade.

Verder voldoet het geheel aan de verwachting van een regionaal museum. Allerlei deelcollecties geven een beeld van de geschiedenis van Altona, zoals de grote verzameling boegbeelden en een collectie op schaal gebouwde modelschepen.

Op de bovenste verdieping zijn een aantal historische huizen heropgebouwd. Je kunt er in- en uitlopen vergelijkbaar met de huizen in een Openluchtmuseum. Er is van alles te zien, maar de belichting is waarschijnlijk vanwege de conservatie nogal minimaal.

Erg fraai was bijvoorbeeld de voorhang van een bedstee

en deze Kleiderschrank, oftewel kleerkast. In dit geval vind ik het Duitse woord veel mooier.

Naar het borduursel voor een paar sloffen heb ik goed gekeken. Uit een naslagwerk in het restaurant, begreep ik dat er oorspronkelijk veel meer handwerk te zien was in het museum. Voor mij interessant, maar niet modern genoeg vrees ik.

Bij toeval kwam ik ook nog even in de kelder terecht. In het trappenhuis hing een kleine verzameling ovendeuren. Dit stel is uit 1540.

Er was een hele afdeling over de ontstaansgeschiedenis van Altona. Daar heb ik wel wat van gelezen, echter niet zoveel gefotografeerd. Mijn oog viel wel op deze poster van Haribo. Ik dacht dat "Ha" voor Hamburg stond, maar dat is niet waar. Het is wel een acroniem: Hans Riegel Bonn.

Tot slot heb ik me nog even vermaakt met een tijdelijke tentoonstelling over Pixiboekjes. In Duitsland zijn er veel verschenen, wij kennen ze ook. In ieder geval als je ongeveer van mijn leeftijd bent. Jeugdsentiment en tegelijk goed voor mijn Duits. Er lag namelijk een enorme bak met Pixiboekjes om te lezen.