Zwart op wit

Uit de boekenkast van mijn ouders kwam een oud verhalenboek genaamd "Zwart op wit". Als jonge onderwijzer las mijn vader het destijds voor, getuige zijn aantekeningen bij een aantal verhalen. Een haakje op de plek waar hij was gebleven en hier en daar een tekstaanpassing. In dat laatste herken ik mijn vader, die expliciete ideeën had over taalgebruik. Vaak trouwens terecht, het boek is soms wat slordig of gebruikt hele lastige woorden.

Het boek is verschenen in 1964. Wat direct opvalt is dat er veel langere zinnen gebruikt werden dan tegenwoordig gangbaar is. Het stelt hogere eisen aan de voorlezer en tegelijkertijd ook aan de luisteraar, die z'n aandacht er goed bij moet houden.

Dat wil niet zeggen dat het allemaal kwalitatief hoogstaande verhalen zijn. Om te beginnen lijken sommige vertelsels nogal op elkaar. Landen en volken worden op een manier weggezet die echt niet meer kan. Af en toe gebeurt er ook weinig in een verhaal. Het kabbelt maar een beetje door. De moraal ligt er tevens hier en daar te dik bovenop.

Wilkeshuis was een onderwijzer, die heel veel boeken heeft geschreven. Als kind koesterde ik zijn "Honderd eeuwen" en "Hoe het vroeger was". Ik ben benieuwd of die boeken wel een beetje de tand des tijds hebben doorstaan.

Terwijl ik de teksten van dit verhalenboek vandaag de dag echt niet zou aanraden, ben ik veel lyrischer over de illustraties van Jenny Dalenoord. Het exemplaar van "Zwart op wit" dat hier op tafel ligt, valt helemaal uit elkaar. Het is al vele malen gerepareerd, dat kun je wel zien. Toch aarzel ik om het weg te gooien, juist vanwege de afbeeldingen.

Mart van Schijndelhuis

Op Open Monumentendag kon je dit jaar voor de eerste keer het Mart van Schijndelhuis bezoeken. Er was dan ook veel belangstelling voor, dus je moest wel even in de rij staan.

Het woonhuis van deze architect ligt op een enigszins verborgen plein in het hart van Utrecht, namelijk op Achter St. Pieter. Het valt behoorlijk op aan de buitenkant, tussen de geheel andere bebouwing. Vandaar dat ik ook even de huizen aan de andere kant laat zien.

De binnenkant van het Mart van Schijndelhuis is de moeite waard, maar mocht niet gefotografeerd worden. Wel logisch ook, want het pand wordt gewoon bewoond. Een goede indruk van het interieur kun je hier krijgen. Licht, lucht en driehoekige vormen overheersen, terwijl het toch een ingebouwd huis is.

Mart van Schijndel bewoonde dit door hem ontworpen huis zelf. Hij is echter al in 1999 overleden, op 56-jarige leeftijd.

Voor wie niet zo bekend is met dit rustige hoekje van de Utrechtse binnenstad: hierboven kun je zien waarom het plein Achter St. Pieter heet. Mocht je het zoeken, dan is het goed om te weten dat het achter de Dom ligt en een zogeheten "cul de sac" is. Of om het in gewoon Nederlands te zeggen: het is doodlopend.

Vetplantje

Recent liet Corina van Handwerktuin zien, dat ze nog een paar plantjes had gehaakt naar eigen ontwerp. Haar patroon voor een gehaakte minicactus heb ik al een paar keer gebruikt, maar dit is de eerste keer dat ik een vetplantje heb gemaakt. Zo'n haakseltje vind ik een leuk klein cadeautje.

Museum Speelklok

Als rechtgeaarde Utrechter heb ik de nodige bezoekjes gebracht aan het museum Speelklok. Misschien wel een keer of tien, in ieder geval ook nog op de oude locatie in de straat Achter de Dom. Het heette toen trouwens nog "Van Speelklok tot Pierement". In een onbewaakt ogenblik gebruik ik die naam nog steeds, al is de naamswijziging al in 2010 doorgevoerd. Je begrijpt wel dat de reguliere rondleiding voor ons niet heel veel nieuws meer te bieden heeft.

Vorige week zaterdagmiddag was het behoorlijk druk, dus de rondleiding lieten we voor wat het was. Verder is er ook behoorlijk wat te zien, waaronder de Clay clock, die voor ons nieuw was. Hij staat er overigens al weer een behoorlijk aantal jaren, maar wij hadden 'm nog niet gezien.

Een andere voor ons nieuwe machinerie, is het hierbij afgebeelde kunstwerk van Charles Morgan. Je kunt het zowel van de binnenkant als van de buitenkant bewonderen.

Om het te zien bewegen, kun je deze video bekijken:

Van zijn overige werk krijg je een indruk via dit filmpje:

Cantaloupe

Een van onze buren at een heerlijke meloen en bewaarde de pitten, waarna hij ze ook werkelijk plantte. Een beetje laat, toch kwamen er stekjes van. Via de buurt-app werden die plantjes aangeboden, want het waren er een heleboel. Leuk natuurlijk, dus we hebben het geprobeerd in de tuin. Dat werd helemaal niks, het was immers een heel goed slakkenvoorjaar. In een nacht werden de meloenplantjes tot de grond toe opgepeuzeld. Ook bij de buurman (die van de stekjes) en bij een buurvrouw lukte het in de volle grond niet.

Niet voor één gat te vangen, probeerden we het opnieuw in grote potten op een buitentafeltje. De opzet om de slakken weg te houden, slaagde wonderwel. Al snel was er een ondersteunend rekje nodig bij de planten. Meloenplanten - dus ook deze cantaloupe - houden van warmte, buiten is het nu echt te koud. Een van de planten mocht dus naar de zolderverdieping. IJverig heb ik met een penseeltje de bevruchting bevorderd. Aanvankelijk waren er alleen mannelijke bloemen, maar kijk nu eens...

Er zijn in ieder geval drie minivruchtjes te zien, waar je de kenmerkende strepen ook al op kunt waarnemen.

Twee ATC's

Na alle blogjes over Hamburg, is er nu een klein stukje creatief nieuws. Rustigjes aan, heb ik het borduurwerk gedaan voor twee ATC-tjes naar eigen ontwerp. Ik heb er nog geen kaartjes van gemaakt, dat is ook nog wel een precies klusje. De derde is in de maak, daarvoor heb ik herfstkleuren gekozen.

Kwallen

Toen we een tijdje geleden op het strand waren, was het oostenwind. Oostenwind is kwallenwind, leerde ik als kind. Deze keer was het in ieder geval waar. Het hele strand lag bezaaid met kwallen en daar waren hele fraaie kompaskwallen bij.

Ik heb me er een beetje in verdiept op internet, want ik kende eigenlijk vooral oorkwallen, de meer blauwere haarkwallen en de grote zeepaddestoelen.

Of misschien moet je eigenlijk zeggen dat ik pas de laatste jaren echt goed naar kwallen kijk.

Iets anders dat onze aandacht trok, was deze paal in het strand met daarop een tekening van wier. Als je goed kijkt, dan zie je daar een bos in met diepte-effect. Of zie ik dat alleen maar?

Wat die paal op het strand deed, weet ik trouwens ook niet.

Altona

In Hamburg logeerde ik in het stadsdeel Altona. De laatste dag leek het me dan ook gepast om een bezoek te brengen aan het Altonaer Museum. Bovendien was het slechts een paar honderd meter lopen vanaf mijn studio.

Daar leerde ik al snel dat Altona tot 1938 een zelfstandige gemeente was. Tot in de negentiende eeuw waren ze zelfs deel van Sleeswijk-Holstein en dus verbonden met Denemarken. De gemeente Altona heeft dan ook een groots stadhuis nagelaten, zoals je bovenaan dit bericht kunt zien. Het stadswapen verbeeld een open poort, waarmee uitgedrukt wordt dat de Deense koning naar believen de vrijstad Altona kon binnenkomen en kon verlaten. Het was trouwens een stad die tolerant was voor niet-Lutherse gelovigen zoals Joden, katholieken, mennonieten en gereformeerden.

Het Altonaer Museum werd in 1863 geopend en het gebouw op zich is al een bezoekje waard. De ooievaar is een detail van een balustrade.

Verder voldoet het geheel aan de verwachting van een regionaal museum. Allerlei deelcollecties geven een beeld van de geschiedenis van Altona, zoals de grote verzameling boegbeelden en een collectie op schaal gebouwde modelschepen.

Op de bovenste verdieping zijn een aantal historische huizen heropgebouwd. Je kunt er in- en uitlopen vergelijkbaar met de huizen in een Openluchtmuseum. Er is van alles te zien, maar de belichting is waarschijnlijk vanwege de conservatie nogal minimaal.

Erg fraai was bijvoorbeeld de voorhang van een bedstee

en deze Kleiderschrank, oftewel kleerkast. In dit geval vind ik het Duitse woord veel mooier.

Naar het borduursel voor een paar sloffen heb ik goed gekeken. Uit een naslagwerk in het restaurant, begreep ik dat er oorspronkelijk veel meer handwerk te zien was in het museum. Voor mij interessant, maar niet modern genoeg vrees ik.

Bij toeval kwam ik ook nog even in de kelder terecht. In het trappenhuis hing een kleine verzameling ovendeuren. Dit stel is uit 1540.

Er was een hele afdeling over de ontstaansgeschiedenis van Altona. Daar heb ik wel wat van gelezen, echter niet zoveel gefotografeerd. Mijn oog viel wel op deze poster van Haribo. Ik dacht dat "Ha" voor Hamburg stond, maar dat is niet waar. Het is wel een acroniem: Hans Riegel Bonn.

Tot slot heb ik me nog even vermaakt met een tijdelijke tentoonstelling over Pixiboekjes. In Duitsland zijn er veel verschenen, wij kennen ze ook. In ieder geval als je ongeveer van mijn leeftijd bent. Jeugdsentiment en tegelijk goed voor mijn Duits. Er lag namelijk een enorme bak met Pixiboekjes om te lezen.

Dahliengarten

Op Standort Hamburg las ik een tip om een uitstapje te maken naar de grootste dahliatuin van Europa. Dat leek me wel wat, dus pakte ik een bus. Het ligt namelijk wel een eindje uit het centrum, bij het Altonaer Volkspark.

In onze bescheiden stadstuin hebben we ook weleens dahliaknollen geplant. Ze werden echter veel te omvangrijk en te hoog. In de dahliatuin ben ik erachter gekomen dat er ook kleine variëteiten zijn, die zouden veel geschikter zijn voor onze achtertuin.

Met deze pracht valt natuurlijk niet te concurreren.

Zo zijn er bijvoorbeeld tweekleurige exemplaren, die ik werkelijk nog nooit had gezien.

Andere bezoekers van deze gratis toegankelijke tuin waren er in het geheel niet. Het zou zelfs een beetje spooky geweest zijn, ware het niet dat er een mevrouw aan het werk was in de tuin.

Zij plukte uitgebloeide exemplaren en gooide ze in de bak van haar werkauto.

Cultiveren levert hele mooie bloemen op, dat is buiten kijf. Als je dahlia's zaait dan krijg je een bonte mix, die zeker ook zijn charme heeft.

Insecten zaten er alleen op de uit zaad getrokken dahlia's.

Paleis Lofen

Open monumentendag bood een aardige gelegenheid om in onze eigen woonplaats Utrecht een paar bijzondere gebouwen te bezoeken. Zo werd bijvoorbeeld de gelegenheid geboden om een flitsbezoekje aan de restanten van Paleis Lofen te brengen.

Deze restanten liggen in het centrum van Utrecht, achter de Vismarkt en onder het Domplein. Ooit was het de plaats waar de keizer van het Heilige Roomse Rijk verbleef als hij Utrecht bezocht.

Het paleis moet ongeveer 30 bij 12 meter groot zijn geweest met in het souterrain de verblijfplaats van de bedienden en op de eerste etage een grote feestzaal voor de keizer.

In Lofen heeft keizer Hendrik V in 1122 stadsrechten aan Utrecht verleend. Een afbeelding van de oorkonde is hier geprojecteerd op de muur. Middenonder staat de ondertekening van de keizer, een vierkant met diagonale, horizontale en verticale lijnen erin.

Van het gebouw zijn slechts fragmenten bewaard gebleven, zoals dit stukje oorspronkelijke vloer.

Ook zijn er een drietal bogen bewaard gebleven.

De belichting en de ballonnen zeggen iets over de tegenwoordige ambiance. Ze bevinden zich namelijk in een kelder die gebruikt wordt door café Walden als feestlokatie.

Vandaar ook de bar achterin.

De kleine rondleiding die we kregen, was bedoeld als "teaser". Een lekkermakertje, zodat we later een "echt" bezoek zouden boeken. Wat mij betreft werkte dat wel. Ik vond het een interessant verhaal, ook al was er niet heel veel te zien en had je wel wat verbeeldingskracht nodig om je het paleis voor te stellen.