De wadden

Bij Bertiebo las ik over Matthijs Deen en zijn waddenthrillers. Zij was erg enthousiast. Nou heb ik er ook wel eens eentje gelezen en vond ik het eerlijk gezegd helemaal niks. Tja, smaken verschillen. Misschien komt het ook doordat ik niet meer zo graag thrillers lees als vroeger.

Voor de historie van de wadden heb ik wel veel belangstelling, in het bijzonder voor Texel. Gestimuleerd door het blogje van Bertiebo ben ik dus begonnen aan het boek "De Wadden - een geschiedenis" van Matthijs Deen. Ik had het notabene in mijn kast staan en het was nog ongelezen!

Matthijs Deen heeft een indrukwekkend aantal bronnen bekeken. Het boek omvat dan ook de historie van de ijstijd af tot het heden van al onze waddeneilanden. Het is nadrukkelijk een geschiedenis, een kruising tussen het verleden en de verbeelding van de schrijver. Vooral door de eerste hoofdstukken was ik verrast. Deen slaagt erin om lang vervlogen tijden tot leven te brengen, juist door er een beetje fictie aan toe te voegen. Een aanrader!

De roep van de o'o

Op de valreep zijn we naar een mooie tentoonstelling in het Allard Piersonmuseum geweest: de roep van de o'o. Ik kan het echt aanraden en afgelopen zaterdag was het helemaal niet druk. Nog te bekijken tot en met 26 januari, dus als je erheen wilt zul je snel moeten zijn.

Don't be a sheep

Vandaag kwam ik een schaapachtige afbeelding tegen op een speciale graffitimuur in Assendelft. Ik heb het snel vastgelegd, want regelmatig wordt er iets overheen geplaatst.

De hele wereld rond

Het recept voor Alutamatar in de vorige blogpost kwam een beetje uit de lucht vallen. Eigenlijk hoort er nog een context bij. De basis voor dit recept vond ik namelijk in het boek "De hele wereld rond" uit 2006 van uitgeverij Lemniscaat. Een verhalenboek met een aardig concept. Er staan een veertigtal verhalen in uit acht culturen voor kinderen van zes jaar en ouder. De meeste verhalen worden gevolgd door een knutselidee, een spelletje of een recept.

Alutamatar was één van deze recepten. Meteen toen ik dit recept las, kreeg ik het idee om het uit te proberen. Al doende bleek al snel dat het recept niet helemaal aangaf hoe je het moest maken. Zo stond er bijvoorbeeld dat je (gewone) yoghurt mee moest laten sudderen. Als je dat echt doet, schift de yoghurt. Het gaf wel een globaal beeld, dat ik na een aantal keer maken verbeterd heb. Hetzelfde geldt trouwens voor de knutsels en spelletjes. Er is wat eigen inbreng of research nodig voordat kinderen werkelijk aan de gang kunnen.

Het boek hebben we helemaal herlezen en een aantal verhalen vonden we ook als volwassenen de moeite waard. Wel merk je dat we in een andere tijd leven. Zo is het echt niet meer gebruikelijk bijvoorbeeld om het over "eskimo's" te hebben, dat zijn "Inuit".

Alutamatar

Alutamatar, een aardappelgerecht uit het noorden van India

Nodig:

• 450 gram krieltjes
• 3 a 4 tomaten
• 150 ml Griekse yoghurt (een klein bekertje dus)
• een kleine halve rode ui, of een kwart van een grote rode ui
• 1 theelepel kerriepoeder
• 1 theelepel korianderpoeder
• een beetje olijfolie

Voorbereiding:

• Snijd van 450 gram gare krieltjes de grotere in tweeën of drieën, zodat de stukjes aardappel ongeveer even groot zijn.
• Maak van twee bolletje stemgember kleine
• Snijd de ui in kleine stukjes.

Koken:

• Bak in wat olie de ui aan. Doe daar de krieltjes bij en een theelepeltje korianderpoeder, een theelepeltje kerrie en de gemberstukjes. Bak het een paar minuten.
• Doe er een half glas water en de stukjes tomaat bij. Laat het geheel een minuut of 10 zachtjes koken. Roer tot slot de Griekse yoghurt door het gerecht en laat het warm worden.
• Klaar!

Gespot in het centrum

In mijn studententijd woonde ik in de binnenstad van Utrecht. Meer specifiek in de Zadelstraat, de straat die recht naar de Dom voert. Logischerwijs kwam ik dus elke dag in het centrum van de stad. Nu vind ik dat nog steeds leuk, al is het veel drukker en toeristischer geworden. Maar het komt er zeker niet elke week van. Ik was dus verrast toen ik deze twee vormen van straatkunst vlak naast elkaar aantrof op de Lange Viestraat. Op de onderste staat trouwens: Life is a game, don't let the monkeys throw you off.

Favorieten

Elizabeth heeft een nieuwe bloghop bedacht voor 2025. Hier kun je er over lezen en ook de lijst deelnemers bekijken. Haar eerste thema is muziek. Voor mij is dat meteen mijn favoriete onderwerp én het lastigste onderwerp om een keuze te maken. Als muziekdocent en koordirigent ken ik heel veel mooie muziekstukken voor allerlei omstandigheden. Nou vooruit, ik zal niet flauw doen en een paar stukken kiezen.

Op het conservatorium werd ik weggeblazen door Le Sacre du Printemps, toen ik het voor de eerste keer hoorde.

Veel later heb ik een jaartje meegezongen met een popkoor. Daar zongen we onder andere iets van Carole King. Via de muziekbibliotheek -zo ging dat toen nog - heb ik een paar cd's van haar opgezocht. Met name het album Tapestry sprak me aan en heb ik later ook zelf gekocht. En als ik daaruit weer een keus moet maken, dan kies ik voor "I feel the earth move" en "You've got a friend". Dat laatste lied is trouwens bekender in de versie van James Taylor.

Er is nog veel meer mooie muziek. Ik houd van Bach, muziek uit de Renaissance, Poulenc, popmuziek, sommige jazz. Met Kerstmis heeft mijn koor trouwens "Christmas Lullaby" van John Rutter gezongen. Ook erg mooi, luister maar.

Boeken

Een gezond en vredig 2025!

Het is niet mijn gewoonte, toch heb ik een goed voornemen opgevat voor het komende jaar: ik breng elke dag één boek weg naar een boekwisselpunt. Een kastje hier dichtbij zoals er best veel zijn of de kraampjes wat verder weg op het station.

Heb ik dan zoveel boeken? Jazeker. De boekenverzameling is verdeeld over liefst zeven boekenkasten, waarvan sommige planken dubbele rijen bevatten. Ik wil ze echt niet allemaal kwijt, maar het zijn er langzamerhand veel te veel geworden. Af en toe zal ik op mijn blog verslag doen van mijn opruiming.