Jubileum

Mijn peettante werd onlangs 85. Bij zo'n mooie leeftijd hoort natuurlijk een geborduurd kaartje. Ik heb de cijfers dus weer eens van stal gehaald. De 5 is overigens een beetje aangepast, want ik was eerder niet tevreden met mijn ontwerp. Nu is het cijfer 5 één vakje minder hoog dan de 8. Het bijzondere is dat je dat niet meteen ziet. Zo zijn de twee cijfers iets meer in evenwicht.

Alkmaar

Scrollend door de foto's op mijn mobiel, ontdek ik er een aantal die voor deze blog bedoeld zijn en die ik nu eens ga plaatsen. Zo ben ik op een regenachtige winterdag in Alkmaar geweest om nieuwe schoenen te kopen bij Wijdeman. Als kind ging ik daar wel eens winkelen met mijn moeder, maar ik had toendertijd niet echt oog voor de leuke plekjes. De leukste ontdekking dit keer was soepp. Sfeervol, warm en droog, glutenvrije taartjes en het interieur is zeer divers.

Op de Grote kerk hing een intrigerend banier, die verwees naar een tentoonstelling in het Stedelijk Museum van Fiona Tan. Ik ben er niet geweest, maar het door haar gemaakte enorme glas-in-loodraam in de Grote kerk wil ik beslist eens bekijken. Het lijkt me prachtig.

Bij toeval liep ik ook langs het Hof van Sonoy, dat onder andere een Oudemannen- en vrouwenhuis is geweest.

Nu herbergt het trouwens een restaurant.

Vlakbij het station fotografeerde ik het provenhuis Paling en Van Foreest.

Op de valreep maakte ik nog snel een foto van de grote onoverdekte fietsenstalling bij het station. Het lijkt een beetje op de verdwenen fietsenflat bij Amsterdam Centraal.

Twaalf ramen

Een maand geleden heb ik het negende huis afgerond van de rij Amsterdamse geveltjes. Het is een veel-jaren-project, begonnen in 2012. Ik heb me voorgenomen om nu het licht goed is, vaart te maken met borduren. Vandaar deze update, waarbij je kunt zien dat ik de vensters van het volgende huis allemaal heb gemaakt. Nog niet ingevuld overigens met gordijntjes en luiken, maar dat is niet zoveel werk en leuk om te doen.

Zwaan

De eerste poging om het zwaantje te haken leidde schipbreuk, zoals je hier kunt lezen. De tweede keer lette ik beter op en ging het meteen goed.

Ten opzichte van het oorspronkelijke patroon heb ik een paar kleine wijzigingen doorgevoerd. Zo heb ik geen vleugels gemaakt en heb ik de zwaan verzwaard met een steen. Hierdoor blijft de vogel staan of eigenlijk drijven. Het origineel was namelijk een wagenhanger.

Bij toeval kwam ik een dag na de voltooiing van het haaksel in Amsterdam deze zwanen tegen.

Nijntje

Utrecht was de woonplaats van Dick Bruna (1927-2017). En daarmee ook de stad van Nijntje oftewel Miffy. Ik heb al meermaals iets laten zien van onder andere een Dick Brunatentoonstelling, meer dan levensgrote Nijntjes in de stad en de (nagebouwde) werkkamer in het Centraal Museum. Deze gehaakte Nijntjes liep ik al vaker tegen het lijf bij de ingang van het UMCU en vergat ik telkenmale te portretteren.

Ze zijn gehaakt door kansarme vrouwen in Vietnam volgens dit nieuwsbericht. De opbrengst is bestemd voor het Wilhelmina Kinderziekenhuis.

Ik aarzel welke ik het leukste vind. Het Nijntje met de rode jurk is wel erg naar mijn smaak. De ziekenhuisomgeving doet me ook neigen naar de witte jas. En welke vind jij het aardigst?

De ark

Toen ik een jaar of tien was, kreeg ik mijn eigen kamer. Het was de kleinste slaapkamer, maar ik was er blij mee. Ook met de eiken boekenkast trouwens, die in het kamertje stond. Wat er aan jeugdboeken in huis was, had een plek gevonden in die kast. Ik las alles wat los en vast zat, dus heb ik de boeken in die kast meermaals gelezen. Het oudste boek dat erin stond, was van mijn vader. Eigenlijk had ik het vaag vermoeden dat dit het enige boek was dat hij als jongen bezat en ik weet nu dat het niet klopt. Het boek "De ark" is namelijk verschenen in september 1955 en toen was hij al volwassen. Hij moet het dus als onderwijzer gekocht hebben.

Het is een lijvige verzameling verhalen en gedichten, samengesteld door Annie M.G. Schmidt en geïllustreerd door Jenny Dalenoord met prachtige zwart-wit afbeeldingen. Het lijken linosneden in mijn ongeoefende ogen.

We lezen het nu elkaar voor. Deels is het echt archaïsch. Wat een lange zinnen en wat zit er af en toe weinig vaart in het verhaal! Soms is er voor ons gevoel niet echt een kern of clou. Dat wordt echter afgewisseld met spannende en mysterieuze verhalen. Er zijn ook prima hervertellingen van klassieke verhalen opgenomen. Zou ik het nu aan een kind aanraden? Nee, dat niet. Het geeft aan hoezeer de jeugdliteratuur zich ontwikkeld heeft. Eigenlijk ook wel logisch, bijna zeventig jaar later.

RvdM Appeltaart

De laatste maanden heb ik een passie opgevat voor het bakken van kleine taartjes. Doordat ongeveer een half jaar geleden officieel de auto-immuuunziekte coeliakie bij mij is vastgesteld, weet ik dat ik glutenvrij moet eten. Een van de dingen die je niet zo gemakkelijk kunt krijgen buiten de deur zijn lekkere glutenvrije stukken taart. Vandaar dat ik ze zelf bak en dat is helemaal geen straf. Bovendien zijn ze heerlijk als toetje, ook voor gasten. En dat ze glutenvrij zijn? Eigenlijk kun je de zelfrijzende speciale bakmix zonder meer vervangen door "gewoon" zelfrijzend bakmeel.

De ingrediënten voor een springvorm van 21 centimeter zijn:
o 150 gram zelfrijzende glutenvrije bakmix van AH of "gewoon" zelfrijzend bakmeel
o 50 gr boter op kamertemperatuur
o 40 gr suiker (ik houd niet van te zoet, desgewenst kun je meer suiker toevoegen)
o 1 ei
Voor de vulling heb je nodig:
o 2 wat grotere appels geschild en in stukjes
o 1/2 theelepel kaneel
o wat citroenrasp

Maak eerst het deeg door de bakmix, boter, suiker en het ei te mengen tot een samenhangend deeg. Dat kan heel goed met de hand. Na even kneden vormt het deeg een bal. Doe daar plastic folie omheen en leg het minimaal 30 minuten in de koelkast. Ondertussen meng je de vulling. Vet je springvorm in en verdeel het deeg over de bodem en de randen. Ik vind het gemakkelijkst om het gewoon voorzichtig uit te duwen tot het gelijkelijk verdeeld is. Bak de appeltaart 26 minuten in de Airfryer op 160˚C.

Kijk voor een verdere lijst van deelnemers bij Elisabeth, die deze inspirerende maandelijkse actie heeft bedacht. Eet smakelijk!

Babyspeelgoed haken

Van een koorlid kreeg ik het boek "Babyspeelgoed haken" van Rosanne Briggeman. Heel aardig natuurlijk en door de inhoud werd ik blij verrast. Het ziet er aantrekkelijk uit en de omschrijvingen zijn uitgebreid. Kortom, ik kon het niet laten om meteen met een patroon van een wagenhanger in de vorm van een zwaan te beginnen.

De kop haken verliep crescendo. Het ging zelfs zo voorspoedig en eenvoudig dat ik niet elke toer de steken telde. Wat een overmoed! Toen de hals zich verbreedde tot het lijf begon het werk een beetje te bobbelen, een teken dat er teveel steken waren. Bij natellen bleek dat inderdaad het geval. Vervelend, want je vult dit haaksel gaandeweg op. Ik haalde met moeite een stukje uit en haakte de laatste toeren fanatiek tellend opnieuw. Tot mijn verbazing ging het weer fout en waren er teveel steken. Uithalen dus. Helaas bleek het vulsel op een paar plaatsen in een haaklus gekropen te zijn, waardoor het niet zo gecontroleerd verliep. Af en toe was er een flinke ruk aan de draad nodig. Zo kwam het dat ik niet meer wist waar het begin van de toer was. Inmiddels was het me ook duidelijk geworden dat ik dacht dat er een foutje in het patroon stond, waardoor ik tot drie keer toe teveel steken kreeg.

Tja, je snapt waarom ik alleen een zielig los zwanenhoofd heb. Er zit niets anders op dan opnieuw beginnen.

Collectie Van Baaren

In het Centraal Museum in Utrecht is vanaf 16 december 2023 de vaste collectie weer te bekijken nadat het bijna twee jaar niet mogelijk was wegens verduurzaming van het gebouw. Er is meteen ook gekozen voor een andere nieuwe opstelling van deze collectie, waarbij deels andere objecten zijn te zien.

Het museum is dichtbij, daarom heb ik me dit keer geconcentreerd op de zaal waarin de huiskamer van broer en zus Van Baaren is nagebootst. Lambertus en Josephina van Baaren kwamen uit een welgestelde aannemersfamilie en verzamelden kunst. Uit passie én om iets wezenlijks na te laten. Een deel ervan is nu te zien in de vaste collectie van het Centraal Museum.

Aan volle wanden in de "huiskamer" zijn de schilderijen geordend op thema. In het midden van de kamer kun je plaatsnemen en aan de hand van een toelichtend boekje is het mogelijk om te zien wie de schilder is.

Daar zijn bekende en minder bekende namen bij. Zo zie je op foto 1 een schilderij van Van Gogh en op foto 2 een werk van Charley Toorop.

Onvermijdelijk sprak het ene schilderij me meer aan dan het andere.

Hoewel ik nog nooit van Lydia Radda had gehoord, vind ik haar "Nature morte aux poissons" uit circa 1956 heel mooi. Klik maar even op het schilderij, dan kun je de details beter zien.

Een andere favoriet van mij zijn deze "Rozenappeltjes in een witte vaas" van Tjitske Geertruida Maria van Hettinga Tromp uit 1917. Het is grappig om te lezen in de toelichtende tekst dat Josephina van Baaren maar liefst acht schilderijen kocht van deze door haar bewonderde kunstenares.