Sail 2025

Sinds 1975 heb ik alle keren Sail bezocht. Het is een evenement dat mij erg aanspreekt, een heleboel andere mensen trouwens ook. Op deze foto van de Stad Amsterdam kun je goed zien dat het enorm druk was. Ook zie je een erg dreigende lucht, dat lijkt in ieder geval zo. Volgens mij was dat niets anders dan de stoom uitgeblazen door enkele historische schepen.

Omdat mijn tijd beperkt was, heb ik alleen de Shabab Oman II bezocht. Een imposant schip ui 2014 met 34 zeilen. Het is in Nederland gebouwd en het vaart onder de vlag van Oman ter promotie van dat sultanaat.

Een bemanningslid poseerde graag voor een foto onder de vlag van Oman.

Het touwwerk ziet er indrukwekkend uit. In de stuurhut kun je zien dat er ook moderne technologie aan boord is.

Ik ben zover als ik kon naar voren gelopen op het dek, om een beeld te krijgen van de masten. De totale hoogte is 52 meter!

Een aantal andere details zijn ook aardig om te zien, maar ik heb zorgvuldig geprobeerd om geen herkenbare mensen in beeld te krijgen. Dat viel niet mee!

Er was echt nog veel meer te zien. Vanaf de kade heb ik de Santa Maria bewonderd, een replica van het schip van Columbus. Het kenmerkende zeil van de Kamper Kogge is hieronder te zien. Wie weet gaan we daar nog eens een vaartochtje mee maken.

Weer op het strand ...

Voor een derde keer deze zomer bezochten we het strand. Eerlijk gezegd kunnen we er geen genoeg van krijgen. We waren weer in Kijkduin: relatief rustig, voor ons niet zo ver en gratis parkeergelegenheid.

Er werd fanatiek beachvolleybal gespeeld op vele velden. Of het een georganiseerd toernooi was, dat hebben we niet kunnen ontdekken maar het was leuk om te zien.

We liepen tot de Zandmotor en terug. Onderweg kwamen we veel mensen tegen die meededen aan de strandschoonmaakactie. Ze raapten peuken en andere rommel die niet op het strand zou moeten liggen. Hun emmertjes waren snel gevuld. Goed werk!

Daarna besloten we nog een endje de andere kant op te gaan en nog ietsje verder te lopen door de duinen.

Mooi begroeid met duindoorn en erg warm. Zo bloedheet dat kun je je nu al haast niet meer voorstellen. De zomer loopt echt op zijn eind.

Tot op de draad

Vandaag wordt herdacht dat Japan 80 jaar geleden capituleerde in voormalig Nederlands-Indië. Het leek mij toepasselijk om juist op deze dag aandacht te besteden aan de tentoonstelling "Tot op de draad". Een positieve bespreking in de krant zette me ertoe aan om juist hier heen te gaan. Het is mooi en waardevol, waar we echter niet op voorbereid waren door het krantenbericht is de kleine omvang van de tentoonstelling. Op zich niet erg, want in het Omniversum is verder nog van alles te zien en het is sowieso in een prachtig gebouw gevestigd naast het Kunstmuseum.

Maar goed, terug naar Tot op de draad". Er zijn bijvoorbeeld kleine broches te zien, waarmee stiekem verwezen werd naar Nederlandse symbolen die verboden waren. Dergelijke broches werden waarschijnlijk ook niet zichtbaar gedragen, dus onder de kleding.

En wat te denken van deze minieme breiseltjes, die verwijzen naar de uitdrukking "de kous is nog niet af"?

Kamptaferelen werden ook vastgelegd, zoals het schuilen onder de tafel en het buigen voor de Japanners.

Heel ontroerend vond ik dit kleine kussentje.

Er is natuurlijk meer om te bekijken, maar tot slot wil ik deze naoorlogse jurk van parachutestof laten zien. Ik heb meermaals gelezen over het gebruik van zulke textiel, alleen had ik tot nu toe nooit echt gezien. Bijzonder!

De Lunetten

Na het eten lezen we elkaar altijd een klein stukje voor uit een boek. Op dit moment is ons boek "Gekomen om te blijven - 900 jaar Utrecht" van Kaj van Vliet en Bettina van Santen. Er zijn natuurlijk al heel veel boeken over de geschiedenis van Utrecht geschreven, maar dit boek heeft een originele invalshoek. Het doet namelijk het verhaal vanuit de nieuwkomers die zich in de stad gevestigd hebben in de loop van negen eeuwen.

Zo lazen we ook weer eens over de Nieuwe Hollandse Waterlinie, waarvan nog steeds veel te zien is in Utrecht en de directe omgeving. Fort Blauwkapel bijvoorbeeld, maar ook de vier Lunetten waar we dichtbij wonen. Op een wandelommetje keek ik zo weer eens met een frisse blik naar de derde Lunet. Eigenlijk een prachtig historisch object, waar ik regelmatig klakkeloos aan voorbij fiets of wandel. Het groen van het Beatrixpark en de net nog niet bloeiende waterlelies zijn een mooie omlijsting.

Pompoen en tomaat

Eind juni vertelde ik over onze flespompoen, die we opgekweekt hadden van eigen zaad. Toen was ie acht centimeter groot en dat is ook de huidige grootte. Geen millimeter gegroeid dus! Hoe dat zo komt, dat is eenvoudig te verklaren. Op dat moment hadden we de pompoenplanten namelijk nog in potten staan. Niet zulke kleine potten, maar toch hadden de planten betrekkelijk weinig ruimte. Zodra we echter een plant in de tuin zette, vormde dat een lekker hapje voor de slakken. Binnen no time was er dan niets meer over van de pompoenplant. Dus lieten we de meeste planten in potten staan met als resultaat een groeistop. Eén plant hebben we uiteindelijk in een gigantische pot gezet en dat lijkt een beter resultaat te geven, al moeten we nog even afwachten of dat echt zo is.

Een succesvoller verhaal zijn de tomatenplanten, die opgekweekt zijn van pitjes uit een tomaat die spontaan een beetje gingen groeien in een tomaat. Nog nooit hadden we zoiets gezien, dus we zetten ze snel in de grond. Daar zijn vier flinke planten uitgekomen met een heleboel groene tomaten. Het mooie is dat de slakken deze planten uit de nachtschadefamilie echt niet lusten.

Scheveningen

Zo komen we er nooit, zo waren we twee keer vlak achter elkaar op het strand. Dit keer in Scheveningen, een plek die met mooi strandweer veel te druk is naar onze smaak. Wat een horeca!

Het Kurhaus is natuurlijk een bekend gebouw en ik moet zeggen dat het er prachtig bijstaat. Aan de strandkant staan er verschillende beelden voor, waaronder deze zeemeermin met een soort slangenstaart.

De pier is een stukje vergane glorie dat betere tijden heeft gekend, maar dat vanwege het uitzicht toch de moeite waard is. Uitkijkend over het strand, zag je hoe rustig het was. Het weer was trouwens helemaal niet zo slecht: ongeveer 20 graden en af en toe een buitje.

We lunchten heerlijk en glutenvrij bij Buiten aan het eind van het Zwarte Pad. Een aanrader!

Daar in de buurt troffen we deze vis aan gemaakt van plastic afval. Een ieder werd uitgenodigd om zijn of haar peuken te "doneren" aan de vis om zo het strand een beetje schoon te houden.

Als ik aan zee ben, kan ik me niet bedwingen om met mijn voeten even door het zeewater te lopen en de golven even te voelen. Aan de waterkant viel mijn oog op wat aangespoeld wier en begroeid hout. Het strand blijft altijd mooi, we hopen nog eens terug te komen.

Kijkduin

Woensdag waren we in de buurt van de kust en dan móeten we even naar zee. Niet echt warm, ook niet echt koud en vooral geen regen. Eigenlijk was het prachtig in Kijkduin. Om te laten zien dat ik lekker genoten heb van het zeewater, een plaatje waar ik zelf ook op sta.