In 2019 schreef ik de volgende tekst over de dodenherdenking in de wijk Hoograven in Utrecht. Niet wetende dat het dit jaar heel anders is. We kunnen niet alleen niet op de gebruikelijke wijze de doden herdenken, maar ook het vieren van 75 jaar bevrijding verloopt op een onverwachte manier. Vandaar dat ik deze tekst dit jaar op mijn blog plaats:
Elk jaar is er op 4 mei in de wijk Hoograven de dodenherdenking. We beginnen met een stille tocht vanaf de protestantse kerk. De politie zorgt dat de weg wordt afgezet, voorop loopt iemand met een omfloerste trom en een honderdtal mensen vanuit de omliggende wijken Lunetten, Tolsteeg en Hoograven sluit aan. Mensen van de protestantse en katholieke kerk, maar ook bv de Marokkaanse buurtvaders zijn erbij. De tocht voert naar de vrijheidsboom op de Julianaweg, die daar in 1945 is geplant.
De harmonie zit bij de vrijheidsboom al op de aankomst van de stille tocht te wachten en speelt stemmige muziek. Van alle kanten komen er nog mensen uit de omliggende huizen aanlopen en de scouting vormt een erehaag.
Uiteindelijk zijn er honderden mensen verzameld, waaronder veel kinderen. Na de “Last Post” herdenken we met twee minuten stilte de oorlogsslachtoffers en klinken twee coupletten van het Wilhelmus. Vervolgens spreekt de wijkwethouder, zijn er nog een aantal sprekers en worden er kransen gelegd.
Het indrukwekkende van de herdenking vind ik de gezamenlijke eenheid van alle aanwezige buurtbewoners. Zo was dit jaar een buurvrouw wiens Joodse vader de tweede wereldoorlog heeft overleefd, één van de sprekers. De Marokkaanse buurtvaders komen ieder jaar ook aan het woord. Dankzij hen weet ik dat er ook Marokkanen aan de geallieerde zijde hebben meegevochten.
2 opmerkingen:
Mooi... zo samen
Een bijzondere herdenking!
Een reactie posten