Twee ATC's

Na alle blogjes over Hamburg, is er nu een klein stukje creatief nieuws. Rustigjes aan, heb ik het borduurwerk gedaan voor twee ATC-tjes naar eigen ontwerp. Ik heb er nog geen kaartjes van gemaakt, dat is ook nog wel een precies klusje. De derde is in de maak, daarvoor heb ik herfstkleuren gekozen.

Kwallen

Toen we een tijdje geleden op het strand waren, was het oostenwind. Oostenwind is kwallenwind, leerde ik als kind. Deze keer was het in ieder geval waar. Het hele strand lag bezaaid met kwallen en daar waren hele fraaie kompaskwallen bij.

Ik heb me er een beetje in verdiept op internet, want ik kende eigenlijk vooral oorkwallen, de meer blauwere haarkwallen en de grote zeepaddestoelen.

Of misschien moet je eigenlijk zeggen dat ik pas de laatste jaren echt goed naar kwallen kijk.

Iets anders dat onze aandacht trok, was deze paal in het strand met daarop een tekening van wier. Als je goed kijkt, dan zie je daar een bos in met diepte-effect. Of zie ik dat alleen maar?

Wat die paal op het strand deed, weet ik trouwens ook niet.

Altona

In Hamburg logeerde ik in het stadsdeel Altona. De laatste dag leek het me dan ook gepast om een bezoek te brengen aan het Altonaer Museum. Bovendien was het slechts een paar honderd meter lopen vanaf mijn studio.

Daar leerde ik al snel dat Altona tot 1938 een zelfstandige gemeente was. Tot in de negentiende eeuw waren ze zelfs deel van Sleeswijk-Holstein en dus verbonden met Denemarken. De gemeente Altona heeft dan ook een groots stadhuis nagelaten, zoals je bovenaan dit bericht kunt zien. Het stadswapen verbeeld een open poort, waarmee uitgedrukt wordt dat de Deense koning naar believen de vrijstad Altona kon binnenkomen en kon verlaten. Het was trouwens een stad die tolerant was voor niet-Lutherse gelovigen zoals Joden, katholieken, mennonieten en gereformeerden.

Het Altonaer Museum werd in 1863 geopend en het gebouw op zich is al een bezoekje waard. De ooievaar is een detail van een balustrade.

Verder voldoet het geheel aan de verwachting van een regionaal museum. Allerlei deelcollecties geven een beeld van de geschiedenis van Altona, zoals de grote verzameling boegbeelden en een collectie op schaal gebouwde modelschepen.

Op de bovenste verdieping zijn een aantal historische huizen heropgebouwd. Je kunt er in- en uitlopen vergelijkbaar met de huizen in een Openluchtmuseum. Er is van alles te zien, maar de belichting is waarschijnlijk vanwege de conservatie nogal minimaal.

Erg fraai was bijvoorbeeld de voorhang van een bedstee

en deze Kleiderschrank, oftewel kleerkast. In dit geval vind ik het Duitse woord veel mooier.

Naar het borduursel voor een paar sloffen heb ik goed gekeken. Uit een naslagwerk in het restaurant, begreep ik dat er oorspronkelijk veel meer handwerk te zien was in het museum. Voor mij interessant, maar niet modern genoeg vrees ik.

Bij toeval kwam ik ook nog even in de kelder terecht. In het trappenhuis hing een kleine verzameling ovendeuren. Dit stel is uit 1540.

Er was een hele afdeling over de ontstaansgeschiedenis van Altona. Daar heb ik wel wat van gelezen, echter niet zoveel gefotografeerd. Mijn oog viel wel op deze poster van Haribo. Ik dacht dat "Ha" voor Hamburg stond, maar dat is niet waar. Het is wel een acroniem: Hans Riegel Bonn.

Tot slot heb ik me nog even vermaakt met een tijdelijke tentoonstelling over Pixiboekjes. In Duitsland zijn er veel verschenen, wij kennen ze ook. In ieder geval als je ongeveer van mijn leeftijd bent. Jeugdsentiment en tegelijk goed voor mijn Duits. Er lag namelijk een enorme bak met Pixiboekjes om te lezen.

Dahliengarten

Op Standort Hamburg las ik een tip om een uitstapje te maken naar de grootste dahliatuin van Europa. Dat leek me wel wat, dus pakte ik een bus. Het ligt namelijk wel een eindje uit het centrum, bij het Altonaer Volkspark.

In onze bescheiden stadstuin hebben we ook weleens dahliaknollen geplant. Ze werden echter veel te omvangrijk en te hoog. In de dahliatuin ben ik erachter gekomen dat er ook kleine variëteiten zijn, die zouden veel geschikter zijn voor onze achtertuin.

Met deze pracht valt natuurlijk niet te concurreren.

Zo zijn er bijvoorbeeld tweekleurige exemplaren, die ik werkelijk nog nooit had gezien.

Andere bezoekers van deze gratis toegankelijke tuin waren er in het geheel niet. Het zou zelfs een beetje spooky geweest zijn, ware het niet dat er een mevrouw aan het werk was in de tuin.

Zij plukte uitgebloeide exemplaren en gooide ze in de bak van haar werkauto.

Cultiveren levert hele mooie bloemen op, dat is buiten kijf. Als je dahlia's zaait dan krijg je een bonte mix, die zeker ook zijn charme heeft.

Insecten zaten er alleen op de uit zaad getrokken dahlia's.

Paleis Lofen

Open monumentendag bood een aardige gelegenheid om in onze eigen woonplaats Utrecht een paar bijzondere gebouwen te bezoeken. Zo werd bijvoorbeeld de gelegenheid geboden om een flitsbezoekje aan de restanten van Paleis Lofen te brengen.

Deze restanten liggen in het centrum van Utrecht, achter de Vismarkt en onder het Domplein. Ooit was het de plaats waar de keizer van het Heilige Roomse Rijk verbleef als hij Utrecht bezocht.

Het paleis moet ongeveer 30 bij 12 meter groot zijn geweest met in het souterrain de verblijfplaats van de bedienden en op de eerste etage een grote feestzaal voor de keizer.

In Lofen heeft keizer Hendrik V in 1122 stadsrechten aan Utrecht verleend. Een afbeelding van de oorkonde is hier geprojecteerd op de muur. Middenonder staat de ondertekening van de keizer, een vierkant met diagonale, horizontale en verticale lijnen erin.

Van het gebouw zijn slechts fragmenten bewaard gebleven, zoals dit stukje oorspronkelijke vloer.

Ook zijn er een drietal bogen bewaard gebleven.

De belichting en de ballonnen zeggen iets over de tegenwoordige ambiance. Ze bevinden zich namelijk in een kelder die gebruikt wordt door café Walden als feestlokatie.

Vandaar ook de bar achterin.

De kleine rondleiding die we kregen, was bedoeld als "teaser". Een lekkermakertje, zodat we later een "echt" bezoek zouden boeken. Wat mij betreft werkte dat wel. Ik vond het een interessant verhaal, ook al was er niet heel veel te zien en had je wel wat verbeeldingskracht nodig om je het paleis voor te stellen.

Michaelkirche

Het regende pijpenstelen op het moment dat ik de Michaelskirche in Hamburg bezocht. Misschien kwam het door het weer, dat er nogal veel bezoekers waren.

De aartsengel Michael is prominent aanwezig op de gevel.

De kerk ligt hoger dan de omgeving, zodat je eerst een aantal traptreden moet beklimmen om binnen te komen. De toren is maar liefst 132 meter hoog, zodat je de Michaelkirche van veraf kunt zien. Die toren kun je trouwens ook bezoeken, net als de crypte.

Eigenlijk is het geen oude kerk. Het oorspronkelijke gebouw stamt uit de zeventiende eeuw, maar na een verwoestende brand in 1750 is de kerk geheel nieuw opgebouwd. Daarna brandde de kerk nogmaals af in 1906, waarna opnieuw herbouw plaatsvond.

Toonaangevend voor het interieur zijn de ronde, gebogen vormen. Ik vond het een bijzondere, voor mij tamelijk ongewone, kerk met mooie details.

Chilehaus

Het is voorstelbaar dat mijn Hamburgse verhalen een beetje gaan vervelen, maar eerlijk gezegd wil ik ook voor mezelf graag vastleggen wat ik gezien heb. Voor mijn doen heb ik ongelooflijk veel foto's gemaakt, namelijk meer dan 700 in vijf dagen. Ondertussen zijn er wel een aantal gewist wegens onscherpte en dergelijke, toch blijven het er een heleboel.

Het expressionistische Chilehaus vond ik imposant om te zien. Het lijkt van één kant op en schip, zoals je goed kunt zien op Wikipedia. Mij vielen vooral de details in baksteen op, zoals je kunt zien op de bovenste foto. En ook het gekrioel van mensen rond het gebouw, waardoor het moeilijk was om niet allerlei personen onbedoeld vast te leggen. Het staat op de Unesco Werelderfgoedlijst en wordt intensief gebruikt. Voornamelijk als kantoorgebouw en ook als warenhuis en restaurant. Op de officiële website zag ik dat er 2800 ramen zijn. Misschien geeft dat een idee van de omvang van dit gebouw.

Ook verhelderend is deze luchtfoto.

Na zonneschijn komt regen

Zo zonnig als het op dinsdag in Hamburg was, zo grauw en regenachtig was het een dag later. Aanvankelijk bleef het bij motregen, terwijl ik een wandeling maakte door Speicherstadt.

De historische pakhuizen met een een zelfde architectuur zijn een indrukwekkend gezicht. Minder prettig is het om te lezen dat 20.000 mensen moesten verhuizen in het laatste kwart van de negentiende eeuw om ruimte te maken voor de magazijnen.

Bij toeval stuitte ik op een buitenexpositie van het werk van de fotograaf Michael Poliza, waarvan je hier een fragment ziet.

Mooi om te bekijken en een welkom verzetje, want ik arriveerde iets voor openingstijd bij het maritiem museum.

Net als in Kunst und Gewerbe, was hier enorm veel te zien. Ik heb dus een selectie gemaakt en een aantal van de 9 verdiepingen helemaal overgeslagen.

Een kleine selectie:

Een kast met seinvlaggen

Landen- en stadvlaggen

Een enorm schip van lego

Een scheepsapotheek

Model van een pirogue uit Nigeria

Boot gemaakt van rietbundels, Titicacameer Bolivia/Peru

En het ging steeds harder regenen...

Op de bovenste etage is een hele grote collectie modelscheepjes te zien.

Een stukje van de zich steeds verder ontwikkelende maquette van de Hamburgse haven met een schaal van 1:1250.

Een deel van een zeestuk van Johannes Holst (1880-1965), dat ik van dichterbij fotografeerde vanwege het pasteuze gebruik van de verf. Dat kan je toch niet zo goed zien op de foto, maar de lichtval is mooi.

Hoewel het nog steeds flink regende, besloot ik uiteindelijk toch om verder te gaan.

Ik vond het een aantrekkelijk museum, zeker voor iemand met maritieme belangstelling. De opschriften zijn grotendeels alleen in het Duits, al gold dat eigenlijk voor alle musea die ik bezocht. Ook hier viel weer op dat er relatief weinig publiek was, zeker als je het vergelijkt met bijvoorbeeld de Amsterdamse en Utrechtse musea. De ordening in onderwerpen per etage is heel overzichtelijk en maakt het goed mogelijk om een gerichte keuze te maken.