Als kind had ik een broertje dood aan netjes schrijven. Je kunt veel sneller denken dan dat je schrijft, dus raffelde ik het schoolwerk vaak af. Het zag er dan natuurlijk uit of er geen zorg aan besteed was en dat was ook zo. Het is verschillende keren gebeurd dat ik iets opnieuw mocht schrijven en eerlijk gezegd was dat verdiend. In de puberteit kwam de omslag. Als ik me verveelde op de middelbare school schreef ik met liefde mijn eigen aantekeningen tijdens een langdradige les heel netje over, ondertussen experimenterend met verschillende handschriften.
Net zoiets is er aan de hand met borduurwerk. Je kunt veel sneller een nieuw motiefje bedenken dan dat je het uit kunt voeren. En dan loop je ook nog eens het risico dat het in de praktijk niet zo wordt als je bedacht had. Meestal geeft me dat niets, maar soms duurt het me een beetje te lang voordat ik mijn nieuwe ideeën kan uitvoeren. Zoals bij het afgebeelde ATC-tje in wording dat ik graag ook in andere kleuren zou uitvoeren. En met een andere vlakindeling. En met andere motiefjes. En .... Nou ja, je snapt het wel.
5 opmerkingen:
Haha, dat deel over schrijven, heel herkenbaar! Ik zeg nu nog wel: ik kan snel schrijven of mooi schrijven, maar niet tegelijk. En mijn dagboek, eerlijk gezegd kan ik het zelf vaak ook niet meer lezen ;-)
Oh jee, dat doet een beroep op je geduld, 🤣. Succes. Groet, Dientje
Oh, ik vond schrijven en netjes schrijven juist geweldig leuk om te doen. En in de loop van de jaren werd dat juist minder!
Het is beslist irritant als je hoofd altijd veel sneller is dan dat je handen zijn. Ik herken dat op veel fronten...
Heel herkenbaar, je hebt iets leuks in gedachten en wilt dat af hebben. Dan kan je lekker weer iets nieuws starten. Het wordt een enig borduurtje, een leuke atc.
Héérlijk om te variëren! Dat wordt een leuke met dat blackwork. Zoveel mogelijkheden.
Gr. G.
Een reactie posten